Dublin, dag 2

Vanmorgen tijdens het ontbijt zagen we het buiten pijpenstelen regenen, maar tegelijkertijd scheen de zon. We hebben onze warme jas en onze paraplu’s meegenomen. Gelukkig zijn die amper gebruikt. We hebben ongeveer een half uur regen gehad vandaag. Bovendien was het merkelijk warmer dan gisteren.

De voormiddag brachten we door bovenop het dak van een hop on/hop off bus. In het begin van de tour zaten we achter elkaar, maar al snel had ik de plaatsjes helemaal vooraan met het beste zicht bemachtigd. We zijn de hele rit blijven zitten om een beter idee te krijgen over Dublin. De chauffeur was tegelijkertijd gids. Zijn commentaar was interessant en vaak erg grappig.

We stapten af aan de breedste straat van Dublin, O’Connell Street. Het is een prachtige avenue waar in het midden grote standbeelden staan van belangrijke Ierse vrijheidsstrijders, Daniel O’Connell heeft de ereplaats. Helemaal aan het eindpunt kijkt hij uit over de rivier Liffey.

Eén van de mooiste gebouwen in O’Connell Street is dat van de post. Recht tegenover de post staat tussen de standbeeldenrij in het midden de Millennium Spire. Het is een indrukwekkende gigantische naald van roestvrij staal die 120 meter hoog de lucht in reikt. Onderaan is de diameter 3 meter terwijl de doorsnede aan de top slechts 15 cm is. De glazen piek van 9 meter is ’s avonds verlicht. Vroeger stond hier een zuil ter ere van Nelson, maar IRA-activisten hebben die in 1966 opgeblazen.

Omdat het zonnetje scheen, hebben we nog wat geflaneerd door de winkelstraten in de omgeving.

We bereikten Christ Church Cathedral tegen het middaguur en hebben snel iets gegeten voor we aan een uitgebreid bezoek startten. Bij het binnenkomen kregen we een grondplan voorzien van nummertjes met uitleg. Plots begon het orgel te spelen. De muziek was prachtig. Eén na één onderbraken de aanwezige toeristen hun rondwandeling om te luisteren en te kijken naar de organist. Het orgel is in vogelnestpositie vooraan links in de kathedraal bevestigd met de zitplaats van de organist volledig in zicht. Een oudere man met sneeuwwit haar was zijn bladdraaier. Was hij zijn leermeester, zijn vader misschien? Alleszins leek er een grote harmonie te bestaan tussen de twee. De muziek vulde de hele kathedraal, soms ingetogen stil en dan weer uitbundig met alle registers open. Jan was minder onder de indruk dan ik. Hij is als oud kathedraalkoorknaap verknocht aan Stanislas Deriemaecker, voormalig organist van de kathedraal van Antwerpen. Tegen mooie jeugdherinneringen kan natuurlijk niemand op.

Onze plannen om Dublin Castle te bezoeken, dat vlakbij ligt, gingen niet door. De eerste woensdag van de maand is de rondleiding gratis en alles was volgeboekt. We maakten wel wat fotootjes op het binnenplein waar enkele kunstenaars druk bezig waren met het afwerken van zandsculpturen.

Met de hop on/hop off bus reden we een heel eind mee tot in Phoenix Park. Vroeger was dit uitgestrekt gebied eigendom van de vice-koning en gereserveerd voor de jacht op herten. Omdat de plaatselijke boeren de herten te gemakkelijk in hun eigen kookpot deden belanden, werd het hele domein omheind. Het resultaat vandaag is dat Dublin beschikt over het grootste stadspark van heel Europa. Er is zelfs een volledige zoo in gehuisvest.

Wij waren vooral onder de indruk van de obelisk van The Duke of Wellington. Aan de 4 zijkanten zijn grote metalen platen met halfverheven beeldhouwwerken bevestigd. De grote overwinnaar van Waterloo gebruikte de kanonnen van de oorlogsschepen van Napoleon als grondstof voor de gigantische platen. Enkel de obelisk van Washington is hoger. De herinneringen aan onze reis van vorig jaar kwamen uiteraard naar boven.

We wandelden gezellig verder door Phoenix park en genoten van thee en gebak in The Victorian Teahouse. Vlak daartegenover ligt de zoo. Op vertoon van ons zoo-abonnement van Antwerpen mochten we er gratis binnen gezien het late uur. De zoo is eerder een park dan een dierentuin. De wandelpaden zijn omzoomd met planten en waterpartijen. Toch zijn er heel wat dieren te bewonderen. De meeste zaten al in hun binnenverblijven omdat het tegen het sluitingsuur liep.

Doorwandelen naar de ambtswoning van de president vonden we wat ver. ’s Morgens reden we er met de bus langs. Spijtig dat we er geen foto van hebben, het huis lijkt heel erg op The White House.

Terug in het centrum van Dublin aten we een hamburger op een terrasje in Temple Bar, de uitgangsbuurt bij uitstek. Straatmuzikanten maken daar naar mijn aanvoelen iets te levendige muziek. Hun elektronische versterkers jagen alle charme weg. Op een drafje wandelden we nog naar Merrion Square om het standbeeld van Oscar Wilde te bekijken. Dat viel een beetje tegen. Ik vond dat hij teveel op Kurt Van Eeghem leek, en die man vind ik weinig sympathiek. Daarna stapten we in  geforceerd marstempo terug naar O ‘ Connell Street. We moesten onze hop on/hop off bus halen voor de enige night tour. We reden door de schitterende docklands waar een heel moderne sfeer overheerst. Ik heb grote moeite met het beeld dat wij in België van Ierland hebben. Wat wij in deze twee weken gezien hebben, is een zeer proper land met een goed onderhouden wegennet en een groot aantal zeer mooie huizen op een royaal perceel. De docklands hier in Dublin stralen een geweldige economische groei uit. De manier waarop vooral de opa’s en papa’s met hun jonge kinderen omgaan, is ronduit vertederend. De kledij, de kapsels, de tatoeages en piercings van vele Ieren daartegenover zijn niet erg hoogstaand.

Als we morgen nog voldoende tijd hebben, gaan we zeker naar de Docklands. Te voet kan je er meer van genieten dan vanuit een rijdende bus. De klok zal alles bepalen. We mogen onze overtocht naar Engeland niet missen. Stipt om 14.30 vaart de ferry uit.