Dublin

Na een eerder karig ontbijt wandelden we naar de bushalte hier vlakbij. Jan moet vandaag eens niet rijden. We nemen plaats op de bovenste verdieping van de blauw-gele dubbeldekker en rijden tussen de boomkruinen richting stadscentrum. Het is heel fris, maar het regent nog niet.

We stappen af aan het standbeeld van de beruchte visverkoopster Molly Mallone. Iets verderop ligt het befaamde Trinity College. We worden er rondgeleid door de vierdejaarsstudent politieke wetenschappen, Neil. Hij is heel onderhoudend en een echte spraakwaterval. Wie weet wordt hij later nog een bekende politieker. Een miezerig regentje zet in en zal tot ver in de namiddag aanhouden. Neil leidt ons tot onder één van de twee reusachtige esdoorns op het grasplein. Nergens anders vind je zulke grote exemplaren. De botanisten van Trinity College vermoeden dat de ommuring en het feit dat de bomen groeien bovenop een voormalig kerkhof de ideale omstandigheden zijn voor deze boomsoort. Op het plein staat een standbeeld van een eerder zuur kijkende man van wie ik de naam vergeten ben. Volgens Neil was hij erg gekant tegen vrouwelijke studenten op de campus. Hij heeft toch een document moeten tekenen om meisjes toe te laten. Hij heeft toen vermeld dat hij tekende met zijn hand, maar niet met zijn hart. Dat hart heeft het trouwens kort nadien begeven. Waarschijnlijk draait hij zich nu om in zijn graf want het aantal meisjes op Trinity College is gestegen tot 60% tegenover slechts 40% jongens. Toen de eerste meisjes in de colleges van een professor Engelse Literatuur verschenen, had die een totaal andere visie. “Now I have lasses in my classes as well as asses,”waren zijn gevleugelde woorden.

Neil leidde ons nog langs de ‘sphere within sphere’, een modern kunstwerk waarvan er een twaalftal verspreid zijn over de wereld. Het grootste staat in het Vaticaan en het tweede grootste is dat van Trinity College. Het is een kunstwerk dat je moet aanraken. Zo kan je de twee blinkende bollen doen draaien. Het is de favoriete plek van de studenten vlak voor elk examen, want draaien aan de grootste bol brengt geluk. Ook als ze afzwaaien is het de uitgelezen plek voor een trotse foto.

In elke B&B waar we verbleven, hingen foto’s van afgestudeerde kinderen in de typische zwarte toga en met een studentenbaret zoals in Amerika. We hebben er wel geen enkele gezien met de ‘sphere within sphere’ op de achtergrond. Ik vermoed dat moeders en vaders die hun kinderen naar Trinity College kunnen sturen, geen B&B nodig hebben om aan de kost te komen.

Neil stopte zijn rondleiding aan de Library. Daar schoven we een half uurtje aan in de regen. Geen nood, Jan heeft er zelf exclusief voor gids gespeeld en alle info die we bij hadden, voorgelezen.

In de Library wachtte het hoogtepunt van onze dag, de tentoonstelling van The Book of Kells. Het is een prachtig geïllustreerd manuscript dat dateert van de jaren 800. Het bevat de vier evangelies in volkslatijn. Het manuscript is eigendom van Trinity College en werd tot voor kort op regelmatige basis uitgeleend aan andere universiteiten over de hele wereld. Toen het in een universiteit van Sydney een kop koffie over zich heen kreeg, is er voorgoed een einde gekomen aan de reisavonturen. The Book of Kells blijft nu altijd hier. Naast het koffie incident heeft The Book of Kells ook geleden onder het bezoek van koningin Victoria en haar echtgenoot Prince Albert. Het oppermachtige paar besloot het boek te handtekenen. Geen enkele professor van Trinity College durfde daar iets tegen in brengen, maar elke pennenkras van de koningin en haar prinsgemaal was er één dwars door hun ziel.

De tentoonstelling is heel boeiend. Je krijgt meer inzicht in de manier waarop de monniken starten met een aantal vellen kalfsleer en eindigden met een kunstwerk van onschatbare waarde.

Een paradijs voor alle boekenliefhebbers is de Long Room. Het is een gigantische bibliotheek met aan beide zijden twee verdiepingen nissen gevuld met meters hoge boekenrekken. Er staan gouden alfabetisch geschikte letters op de houten randen maar het klassement van de boeken verloopt eerst en vooral op grootte, de grootse boeken staan onderaan en de kleinste hoog vanboven. Elke nis is voorzien van een buste van een Ierse beroemdheid die wit afsteekt tegen de donkere nissen. In het midden van de 60 meter lange en 10 meter hoge ruimte bevinden zich kijkkasten waar prachtige exemplaren zijn tentoongesteld met als hoogtepunt handgeschreven teksten van Samuel Beckett, niet alleen oud-student maar ook professor aan Trinity College en Nobelprijswinnaar.

De geur van de donkere houten vloer, het gedempte licht, de smalle ladders waarmee je de hoogste boekenplanken kan bereiken, de deftige leren boekenruggen, en dan die enorme lengte, breedte en hoogte… je moet het zelf gezien hebben. Uiteraard hebben de toeristen geen toegang tot de nissen met boeken, maar de studenten van Trinity College hebben dat wel.

Bovendien verkrijgt  de universiteit sinds 1700 een exemplaar van elk boek dat gepubliceerd wordt  in Ierland en de UK, een ongelooflijke bron van studiemateriaal binnen handbereik, gewoon op de campus. Van geprivilegieerde studenten  gesproken.

Rond de middag verlieten we Trinity College en wandelden door het autovrije winkelparadijs Grafton Street. Op de bovenste verdieping van Marks en Spencer aten we ons middagmaal. Het dakterras lag er nat en verlaten bij. Binnen heerste een gezellige drukte. Onze bejaarde buurman liet zijn Irish Times liggen, zo hadden we gratis leesvoer. Er werd heel wat aandacht besteed aan het overlijden van de populaire schrijfster Maeve Binchy die naast haar carrière als schrijfster van lichte damesliteratuur ook journaliste was bij The Irish Times.

Naast dit droeve bericht bleek ook de weersvoorspelling voor de volgende dagen niet ideaal: regen, regen en nog eens regen.

In de namiddag wandelden we in en rond het verzorgde park Stephen’s Green. We bezochten de kleine katholieke universiteitskerk en het Newman House dat er vlak naast ligt. Om vier uur begon de rondleiding voor ons en nog een andere toerist. De gids was een griezelig klein mannetje met priemende blauwe ogen. Hij ratelde zijn tekst af alsof hij een cassetterecorder had ingeslikt. Hij leidde ons door kamers en trappenhuizen. Gelukkig was Jan erbij, anders was ik waarschijnlijk gaan lopen. Het leek wel het begin van een thriller.

Newman House is aangekocht door de katholieke universiteit en zo goed als volledig gerestaureerd in zijn oorspronkelijke 17^de eeuwse staat. Spijtig dat we geen foto’s mochten nemen. Het barokke stukwerk, de kristallen lusters en de mahoniehouten trapzalen waren van een zeer hoge kwaliteit.

James Joyce was ooit student aan Newton College. We zagen een leslokaal zoals dat er in zijn tijd heeft uitgezien. Naar het schijnt was hij alles behalve een modelstudent. Vaak heeft hij niet op de houten stoeltjes gezeten, hij was een rasechte “brosser”.

Voor we onze gids konden bedanken, was hij al verdwenen, een heel raar mannetje.

Het regende nog steeds toen we buiten kwamen. Na een verkwikkende cappuccino voor Jan en thee voor mij met uiteraard een lekker scone wandelden we nog wat rond door de uitgangsbuurt in Temple Bar. De regen hield op, maar onze voeten waren moe gestapt. We namen de bus naar huis.

Morgen gaan we Guinness proeven en bezoeken we Christ Church Cathedral.