Van Kinsale naar Castlegregory

Vanmorgen afscheid genomen van de hartelijke, maar toch wat luidruchtige Donie en Margo.

Donie stamt uit een gezin van zes kinderen. Zijn vader en nonkels waren schilders en dankzij deze stiel hebben hun gezinnen zich staande kunnen houden, hoewel ze de eindjes aan elkaar moesten knopen. De familieleden van zijn moeder zijn allemaal noodgedwongen geëmigreerd. Met schilderen kan je hier zeker aan de kost komen. De meeste huisjes zijn in twee kleuren geschilderd, een favoriete combinatie is knalblauw met de boordstenen in fel oranje. De nieuwere woningen gaan meestal voor geel. Donie woont nu in een mooie villa maar het is zijn vrouw Margo die de portemonnee stevig in handen houdt. Misschien heeft ze daar haar redenen voor. Zij heeft als jong meisje in Engeland gestudeerd. Haar ouders zullen dus wel geen financiële problemen gehad hebben. Jaren geleden is Donie samen met een broer van zijn vrouw voor zes weken op verkenning gegaan naar Australië met het oog op emigreren. Na zes weken stralende zon kromp zijn hart in elkaar van verlangen naar de grijze Ierse horizonten. Het Australië plan is definitief opgeborgen.

We zijn goed op tijd vertrokken want Jan had een lange route voor de boeg. Hij is vastberaden het stuur niet af te staan.

Onze eerste halte aan Bantry Bay was het mooie Bantry House. Deze mansion uit de 18^de eeuw ligt vlak aan de zee, het uitzicht is prachtig. Aan de rechterzijkant van het gebouw ligt een mooie bloementuin met centraal een grote palmboom. Achter het huis kan je wandelen door de Italiaanse tuin die in het midden een trappenreeks heeft. Je moet er voorzichtig op naar boven klimmen. Dan zie je het patroon van de tuin, het huis en daarachter de baai. Toen wij er waren, was er een roeiwedstrijd aan de gang. Binnenin heeft het huis veel sfeer. Ik had het gevoel dat ik de reeks “Downton Abbey” was binnengewandeld. De bibliotheek achteraan met grote ramen die uitkijken op de Italiaanse tuin, zou mijn lievelingsplaatsje zijn. Volgens de reisgids is de tuin van Bantry House geïnspireerd op de Boboli tuinen van Firenze.

In het huis merk je dat er grote geldnood is. Ik vraag me af hoe lang het nog zal kunnen open blijven voor publiek zonder dringende restauratie. De eigenaars doen hun best, ze hebben zelfs een tea shop en een B&B geopend. Bovendien kan je ruimtes afhuren voor grote feesten. Dit alles is duidelijk niet voldoende om het huis in topconditie te houden.

In de tea shop vonden we niets naar onze keuze. Daarom reden we verder op zoek naar een goede pub. Vlak aan een kleine waterval heeft Jan Bantry Bay mosseltjes gegeten en ik Bantry Bay zalm. Het was niet slecht, maar ook niet geweldig.

De mist kwam op en een groot deel van de bergen op de groene route hebben we niet kunnen zien. De rotsblokken die wel door de mist opdoemden, waren behoorlijk indrukwekkend.

Na heel wat kilometers reden we Killarney National Park binnen. Een eerste blik op de drie meren tussen mist en wind was een foto meer dan waard. De “place to be” lag iets verderop: Ladies View.

Ooit wandelden hier de hofdames van Queen Victoria en omdat zij het hier zo mooi vonden, komen vandaag nog steeds horden toeristen om te genieten van het uitkijkpunt. We hebben aan de overkant een tasje koffie gedronken in de Ladies View pub. We hoopten dat de wolken nog iets zouden wegtrekken, maar dat is maar gedeeltelijk gebeurd en dan nog heel eventjes.

Iets verderop is Jan op mijn aandringen nog eens gestopt. Het uitzicht was weer fantastisch. Het water van het meer was helemaal niet koud, heerlijk verfrissend om pootje te baden. Een deel van de autorit die we vandaag deden, staat overmorgen opnieuw op het programma. We zullen dan wat meer tijd hebben om echt te genieten van de prachtige natuur.

Onze tomtom heeft al heel de tijd kuren. Vandaag heeft hij Jan op het einde van de toch wel zware rit weggeleid van de grote baan. We zijn ongeveer 10 km langs een smal bergwegeltje gereden waar de helling regelmatig heel stijl was. We hielden af en toe ons hart vast terwijl enkele schapen met een zwarte kop voorzien van gekromde hoorns ons bekeken alsof zij veel slimmer waren dan wij.

Rond half zeven kwamen we in de B&B Castle House aan. Het huis is ingericht met antiek aandoende tafeltjes en zetels. In de gastenlounge staat een oude radio en de open haard kan worden aangemaakt met turfblokken die in een rieten mand liggen. De gastvrouw verwelkomde ons met thee en lekkere cake met noten en vruchten.

We maakten nog even een mini-wandelingetje naar het strand. Het ligt vlak achter onze B&B. Zo stonden we weer eens aan de oceaan, net zoals vorig jaar, maar toen was het aan de overkant.

Ik had graag de border collie van het huis meegenomen. Hij lag aan de ketting voor zijn hok. Wie weet vraag ik het wel morgen.