Kinsale en mooie kusten

Onze extraverte gastheer Donie maakt van het serveren van het ontbijt een ware show. Zijn vrouw Margo is ook niet op haar mondje gevallen. Het is hier echt ambiance. De Amerikaanse en Canadese gasten genieten er evenveel van als wij.

Vanmorgen hebben we het pittoreske dorpje Kinsale verkend en zijn langs de baai doorgewandeld naar Charles Fort. We sloten aan bij een groep toeristen en werden rondgeleid door een vriendelijke jonge Ierse. Ook de Amerikanen van onze B&B stapten mee. Zo kwamen de grijze stenen muren tot leven. De gewone soldaten die op een slinkse manier ingelijfd waren, hadden een ellendig leven in het fort. De plaatselijke burgerbevolking had het in die tijd niet veel beter, maar ze kregen ten minste niet voor de minste overtreding zweepslagen.

Het zicht op de zee vanop het fort is adembenemend. Op 19 km van het uiterste puntje van Kinsale, The Old Head geheten, is het luxueuze passagierschip RMS Lusitania in 1915 tot zinken gebracht door de Duitsers. Dat was niet hun slimste zet want o.m. daardoor besloten de Amerikanen om mee tegen hen ten strijde te trekken. Het schip, dat te vergelijken is met de Titanic, telde heel wat Amerikaanse burgerslachtoffers.

We hebben weer op een terrasje met zicht op zee gegeten. We moesten de inwendige mens wat versterken want de wandeling terug naar het dorp was toch wel wat inspannend. Het is hier heuvelachtig en door de grote baai moet je een heel stuk rond stappen. Het water krioelde van de vissen op de heenweg. Op de terugweg was het laagtij en zagen we enkel meeuwen die hun snavels in het slib staken. Massa’s water en uiteraard ook de vissen waren voor enkele uren verdwenen.

Voor de namiddag hadden we een groene route ontdekt op onze Michelinkaart. Opnieuw reden we van baai naar baai en van landtong naar landtong. Je zou de hele tijd foto’s kunnen maken, zeker met het zonovergoten weer vandaag. De Ieren vonden het warm genoeg om te zwemmen, wij hebben niet hetzelfde ijsberenbloed.

Op onze route hielden we halt aan de ruïne van een abdij in Timoleague. De plaatselijke kinderen speelden er op de muren en tussen de graven zonder oog voor het prachtige estuarium op de achtergrond vol waadvogels en zelfs een enkele zwaan.

Ons einddoel was de steencirkel van Drombeg uit het bronzen tijdperk. Op zacht glooiende heuvels met in de verte een streepje helblauwe zee zagen we de kring van 17 stenen onder de schuine stralen van de zakkende zon. De grond errond was hier en daar heel drassig. Een bron overspoelt het gras en komt terecht in een soort bak die door de oorspronkelijke bewoners als kookkom werd gebruikt. Ze verhitten stenen en legden die dan in de waterbak. Meer dan 300 liter water kon zo op 18 minuten aan de kook worden gebracht en bleef voldoende warm gedurende drie uur om hertenvlees te koken of kleren te verven.

Het kader werd nog vervolledigd toen een vriendelijk Zwitsers koppel overjaarse hippies tegen de stenen kwamen leunen en schudden. We hebben het terrein maar aan hen gelaten en op de parking hun roestige, bruine VW-busje bewonderd waarvan een zijspiegel met een koordje was vastgemaakt en de kanten gordijntjes in uitgezakte boogjes voor de raampjes hingen.

We reden langs de grote baan naar huis omdat het ondertussen toch wel laat was geworden.

Het was weer een fantastische dag.